Regal ad Nadäl (di Pietro “Pedar” Rebecchi)

Uramäi agh sum, as respira l’äria dal Nadäl, tütt, föra che mé, i peinsan cusa cumprä par fä i regäi, i stüdian da speind poch ma tö quälcosa ad bèll, praticameint i fan i siur cul bursein ad i’ätar e i vanton seinsa gnan un vöin. Sa pudiss fariss di regäi ütil e chi pölan dürä in eteran ma pürtropp ien mia in cumèrc’ e sa fiss g’ho in a meint chi custarisan un occ’ ad la tésta, magäri anca dü.

Regalaris un briś d’edücasion a chi t’incontra par la strä e al sa degna mia da salütä, a chi sé dasmingä ill parol “grasie” e “par piaser” e a tütt i cumerciant che pütost che fä un suris is dan una martlä in sal didon dal pé.

Un pär d’uciäi pr’ubligä i’ätar a guardät in di occ’ quand at päral, mia chi guärdan par tèrra o in äria, o i cuntrolan c’ariva mia un üslein cun la vöia da daspürgä o i crëdan che in si mé scärp agh sia la tradüsion piasintein/italian, s’at capiss mia ‘l dialëtt basta dil e cuminc’ a discurr in italian, forsi.

Una camiunä ad pasinśa la tudris da distribüì a chi va in machina seimpar ad cursa, seimpar da spressi e al bèll a lé chi s’la ciapan cun i’ätar, ma digh, s’at gh’é d’andä da che a là t’al saré pür quant teimp agh völ ? O no ? Stum mia in una metropoli parbaccu, pärta tri minüd prima e dat una calmäda.

Suartütt fariss di regäi ai parsunagg’ famus, alla D’Urso un abunameint da un’osteopata parché longh a tegn’ ill gamb incrusiä la sarà anca un po’ dasligä, a Costanzo al tradutur ad Gugol, atsé quand al pärla as capisa quèl, a Malgioglio un parüchein, parché va bein andä in gir cun di strisi pedunäl in sla tésta ma adéss al pär un sgiratt.

Pr’al mägu di manegion Curona un camiun rimorchi ad valeriana che magäri quand al dorma ann’in cumbeina mia vüna o un viaś insëma a Lapo a fä i campiunäd mundiäl ad tiro alla fune, i sarisan un squadron parché tütt du i tiran ca l’é un piaser.

Al simpaticon ad Cannavacciuolo dü pranś, vöin dal Milion e vöin dal Gnassu, dopa vadum s’al g’ha ‘l curagg’ d’andä in cüseina a smanatä dadśà e dadlà e al sò culega Alessandro Borghese i tond ad mé nonna atsé al pröva cus völ dì vér la cardeinsa e avigh tütt i piatt uguäi e bei rutond.

Una navassa ad candegina par Carlo Conti atsé magäri al turna a ies pigmentä tant cmé tütt i tuscan mia tant cmé tütt i nigerian, a Mara Venier una risäda növa in möd e manera c’la lasariss lé da starnaśä e a Signorini al calendäri növ ad Pleiboi che magäri al ga dà una smicciäda e al sa rinsavisa.

Alla Ferragni pudriss regalä una damigiana ad Gutturnio atsé, tant par slungä la sò acqua cun quälcosa ad pösé ecunomich e pr’al marì una curniśa par mëtas in quädar vist ca l’è tütt pitürä.

Dasmingumas mia Luca Giurato, peins che un curs intensiv in sl’üs di congiuntiv l’andriss benisim, o l’impära lü o al fà disimparä anca al maèstar, aTotti un libar, anca l’abbacedario, tant al saltarà dalla cuntintësa vist c’al sariss al prim, quäsi quäsi sarcariss una välvula par la Valeriona Marini, prima o dopa la pudrà sarcä da dasgiunfäs e alla sò amisa Marcuzzi una sélla parché sicürameint la va a cavall vist l’andatüra da saplona.

Par Vittorio Sgarbi un pastur, con tütt il cräv c’al nomina am sà dvis c’al sarà ütil abota magäri un po’ surd atsé quand al baccäia al patisa menu e in śonta l’ültim libar ad la Littizzetto parché at pöl mia pasä la vita a leśś sultant di matòn ad quatarseint pagin chi pärlan ad Michelangelo. G’ho ancura quälca tulein da speind par Mara Maionchi e pudì fä ‘rivä un bastimeint pìin ‘d finësa e un ätar ad cimeint par la Dalla Chiesa, con tütt i “Forum” cl’ha fatt g’ho in a meint c’la gabia da stupä di büś. Alla Belen cus pöss regalä ? Gninta, la g’ha śà tütt, al masim am la cäv a regalägh un brisinein dal mé teimp.

Un regal gross abota però vuris fäl ai piasintein: dunä a tütt viätar l’amur par la nossa citä, pr’i noss sass, in dua gh’é sö la puar dla nossa vita, pr’al noss dialëtt ca l’é la nossa “lingua madre” e purtä seimpar al num ad Piaseinza in dal cör. Mé sum astä fortünä, i m’han regalä tütt quand sum nasì.

P.S. Fumla pösè facila, par Nadäl av regalarò l’ültma baccaiäda dl’ann.

di Pietro “Pedar” Rebecchi