Ai mé teimp… (di Pietro “Pedar” Rebecchi)

Gh’é dill rob ca pürtropp i giuan dal dé d’incö propi i san gn’an da che pärt ien vutä, al mond al và inans ma mé mia seimpar agh vagh adré.

Parlumm dill fotu, mé g’ho un album ca gh’é insima la mé vita in urdin crunulogich e di man in man port la mé ciavëta dal futograf par fänna stampä qualdüna e am sa cär, d’ogni tant, immagunim a guardäia e fä i coint cul teimp c’al passa inesurabil, i giuan no. I siguitan a fä di selfi dopa quand as rompa ‘l telefunein i trann dill marianass parché gh’é po’ gninta. Una vota gh’éra ‘l güst d’aspettä parché magäri al rüllein al gäva ancura tri fotu da fä ma s’at’ta śardäva a fä una fotu a un tond ad turtei o a un pär da scärp quand tò mär l’andäva a pagä svilüpp t’éra bon da ciappä un lävadeint parché t’äva trat via seint franch, o magäri t’incuminciäva un rüllein a Nadäl e t’al finiva in spiaggia cui tò amis chi luiävan parché i’aspettävan al negativ par fä un düpplicä.

Cmé difatti la Polaroid l’äva stüdiä ‘l sistema da fä dill fotu ca gniva föra sübit, cun dill macchin ca psäva di quintäi, i flash chi custävan un patrimoni e it fävan vegn’ i’occ’ ca parimma tütt di demoni, bisugnäva scrullä la fotu par fägh ciappä äria seinsa tuccäla e gh’era di culur ca sa t’iaviss pittürä cui pastéll i sarissan astä pössé lüstar e gh’éra seimpar vöin, ciuè mé,ca ciappäva dal luch parché l’äva fatt ill coran a quäldoin. Adèss tütt e sübit. Una vota t’andäva in gir e gh’era seimpar quälcadöin c’al t’arfiläva la macchina par fägh la fotu e mé, regularmeint, la fäva seinsa ciapägh deintar la tésta, chissà quant num ho ciappä.

Ai mé teimp par fä un videogioco gh’éra d’andä al bar, fä muneda, aspettä ca finiva i’ätar e sperä ca in sal pö bèll andass mia via la lüs, as śügäva cun dadré i’amis ca fäva ‘l tifu o i güfävan parché i vurivan smanatä lur, al padron dal lucäl ca sbraiäva parchè ciuccämma tropp e i vecc’ cul cärt in man ätartant parché i gävan da vusä fort par däs di num tra un tri ad baston e un Pulla śügä in dal mumeint sbagliä, una füméra ca pariva da stä in sl’ärśan dal Po ma cuncentratissim parché quand at vadiva gheimover sa gh’éra mia ‘d tulein in sacośa…finì ‘l divertimeint. La nossa ciat l’era una quälca mürèla o bancheina in giardein, al frëdd d’inveran e al cäd in estä, la mereinda pan e oli e quand propi l’andäva da lüssu pan, bütter e sücar, ätar che merende biologiche e bifidus regularis.

Buimma tütt in dla stéssa butteglia eppür é mäi mort ansöi, i s’nocc’ ieran plä cmé di pum da tèrra e magäri al fasulëtt par sügä ‘l sangu l’era seimpar cull. Al güst d’aspettä quälcosa e dopa godasla al gh’é po’, noi aspetämma un film al cinu pr’un ann e guäi a perdal parché ura c’al gniva föra in television na passäva tri, che po’ perdal l’era anca difficil parchè i stävan sö di mes.

Adessa ? T’al catt in dla réd intant cl’é sö. I film in tele i cuminciävan a ott e meśś, iar sira n’ho aspetä vöin ma tra reclam, una balla e cl’ätra quand l’é iniśiä Morfeo l’era sà sutta la piga c’al durmiva, figurumas mé, träva di badaion c’am lagrimäva anca ill tunsill Par cugniuss una fiuleina bisugnäva fä di gir c’at pirläva la tésta, pr’invidäla föra i sält murtäl e par tütt al rest pargä l’Ave Maria intant c’at süffläva l’Aida al cunträri, adèssa basta un click.

Ma la sudisfasion ? Anca andä a städi l’era un’ätra roba, alla duminca a trè ur e bonanott sartur, incö agh vuriss una segretäria parché i śögan a uräri impussibil, al dop disnä quand fa cäd e alla sira quand gh’é da barblä. La mé generasion l’ha vist chi cambiameint che e quälcadöin al sa meraviglia ca sum di nustalgich, par forsa, pär che ‘l mond al gira al cunträri, noi dvintum vecc’ e la nossa manera da viv la sparissa, menu mäl ca gh’é ill fotu, anca se abota ien in bianch e negar, i culur dla nustalgia. Par la prossima baccaiäda as vadum da ché veint dé parchè alla metä ad Farvär vagh in scena cun la növa cummedia ad la Famiglia Piasinteina e l’é un periud ca sum un brisinein impegnä a pruä. Gnan fäl apposta g’ho d’interpeträ vöin c’al sa ciama Pedar, almenu quälcosa resta seimpr’uguäl.

di Pietro “Pedar” Rebecchi